Πρέπει να επιβληθεί η εργατική τάξη ενάντια στο FN και στην συμμαχία της Δεξιάς και των Σοσιαλιστών στην υπηρεσία της εργοδοσίας

打印
14 Δεκεμβρίου 2015

Αν και θα μπορούσε να επικρατήσει σε τουλάχιστον τρεις περιφέρειες μετά τον πρώτο γύρο των περιφερειακών εκλογών, το Εθνικό Μέτωπο (Front national FN) δεν επικράτησε σε καμία περιφέρεια στο δεύτερο γύρο το 13ο Δεκεμβρίου. Υπήρξε μια αντίδραση απόρριψης του FN, σε όλες τις περιφέρειες στο δεύτερο γύρο, πράγμα που δείχνει η αυξημένη συμμετοχή.

Μεταξύ των κομμάτων της εργοδοσίας, το FN είναι το πιο αντιδραστικό. Στάζει το φαρμάκι του διχασμού μέσα στην εργατιά, και ένα σημαντικό μέρος των ψηφοφόρων το ξέρει.

Γι' αυτούς που φοβόνταν μήπως κερδίσει το FN μια περιφέρεια, αυτά τα αποτελέσματα είναι μια ανακούφιση, που όμως μπορεί να είναι σύντομη.

Θα ήταν αφελές να πιστεύουμε ότι η νίκη του Εστροζί στα νότια (PACA Provence Alpes Côte d'Azur) ή αυτή του Μπερτράν στα βόρεια (Nord-Pas-de-Calais Picardie) προστατεύει τους κατοίκους αυτών των περιοχών από τις βρόμικες ιδέες του FN (1). Αν και το FN δεν κέρδισε στο δεύτερο γύρο, ανέβηκε πολύ ψηλά στα ποσοστά και αυξάνει τις ψήφους του μεταξύ των δύο γύρων.

Η άνοδο του FN θα βαρύνει στην πολιτική και κοινωνική ζωή. Άλλωστε η Δεξιά όπως και το Σοσιαλιστικό κόμμα θα αυξήσουν αυτήν την πίεση, γιατί παλεύουν να ξαναπάρουν τους ψηφοφόρους του FN, χρησιμοποιώντας την αντιδραστική επιχειρηματολογία του για την ασφάλεια.

Το Σοσιαλιστικό κόμμα χαίρεται για την απόφασή του να φράξει τον δρόμο στο FN αποσύροντας τους υποψηφίους του στα βόρεια (Nord-Pas-de-Calais-Picardie) και στα νότια (Provence-Alpes-Côte-d'Azur) και καλώντας για ψήφο υπέρ της δεξιάς , ακόμη και στην ανατολική περιφέρεια (Grand Est), όπου ο υποψήφιος σοσιαλιστής είχε αρνηθεί να αποσυρθεί, παρά την εντολή του Σοσιαλιστικού κόμματος. Και όλα αυτά έκανε στο όνομα της υπεράσπισης των αξιών της Δημοκρατίας !

Ωραία που είναι, η Δημοκρατία τους, που αφήνει μόνο στους ψηφοφόρους την επιλογή μεταξύ δεξιάς και ακροδεξιάς, δηλαδή μεταξύ του χειρότερου και του ακόμα χειρότερου ! Ωραία που είναι η Δημοκρατία τους, όπου το κορύφωμα του πολιτικού θάρρους είναι η παραίτηση και η απάρνηση των ιδεών τους!

Ακόμα και η ηγεσία του Κομμουνιστικού κόμματος (PC) ταπεινώθηκε μπροστά στους πολιτικούς της Δεξιάς. Για χρόνια, εξηγούσε ότι έπρεπε να "χτυπηθεί οπωσδήποτε η Δεξιά." Το 2012, για να νικηθεί ο Σαρκοζί, κάλεσε να ψηφίσουν Ολλάντ στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών. Και να που συνέβαλε στην εκλογή ενός Εστροζί και ενός Μπερτράν, δύο δεξιών πολιτικών από τους πιο απεχθείς !

Ας θυμηθούμε ότι η κυβερνητική Αριστερά είχε ήδη καλέσει να ψηφίσουν Σιράκ το 2002, για να φράξουν τον δρόμο στον Le Pen που, εκείνη την εποχή, δεν είχε καμιά ελπίδα να εκλεχθεί.

Από προδοσίες σε παραιτήσεις, η Αριστερά κατόρθωσε να αποπροσανατολίσει και να αποκαρδιώσει τους ψηφοφόρους της. Μια πλειοψηφία αυτών των ψηφοφόρων των λαϊκών στρωμάτων συνήθισε να καταφεύγει στην αποχή. Αλλά μια αυξανόμενη μειονότητα αντικατέστησε τις αυταπάτες της, που είχε για τα κόμματα της αριστεράς, με αυτήν πιο επικίνδυνη για το FN.

Το FN προβάλλεται σαν εναλλακτική λύση, τη στιγμή που δεν έχει τίποτα άλλο να πουλήσει σαν πολιτικό πρόγραμμα εκτός από τον σοβινισμό του, το μίσος του για τους ξένους και τις ρατσιστικές προκαταλήψεις του. Όσον αφορά τα υπόλοιπα, φιλοδοξεί, όπως και οι άλλοι, να κυβερνήσει για το λογαριασμό των μεγάλων εργοδοτών και των τραπεζιτών. Γιατί παρά τα δημαγωγικά του συνθήματα που απευθύνονται στους εργαζομένους, είναι πρώτα απ' όλα υπερασπιστής της αστικής τάξης.

Ένα από τα χειρότερα δηλητήρια, που η κυβερνητική Αριστερά έχυσε εδώ και δεκαετίες στην εργατική τάξη, είναι η ελπίδα ότι μπορεί να αλλάξει τη ζωή της, αν ψηφίσει σωστά. Εδώ είναι η βασική εξαπάτηση. Η τύχη των εργαζομένων δεν εξαρτάται από τις μαριονέτες που οι εκμεταλλευόμενοι έχουν το δικαίωμα να εκλέγουν και που παρελαύνουν στην πολιτική σκηνή. Εξαρτάται από την εξουσία της μεγαλοαστικής τάξης, απ' αυτούς που κατέχουν το κεφαλαίο και κυριαρχούν στην οικονομική ζωή.

Τα κόμματα που δεν πολεμούν αυτό το κοινωνικό καθεστώς, την κυριαρχία των μεγαλοεργοδοτών και των χρηματιστών μπορούν μόνο να προδώσουν τις υποσχέσεις που δίνουν στις λαϊκές τάξεις. Έτσι είναι ανέκαθεν, και ακόμη περισσότερο σε αυτή την περίοδο κρίσης της καπιταλιστικής οικονομίας, όπου η μειονότητα αυτή μπορεί να ευημερήσει μόνο αν σπρώξει ακόμη περισσότερο τους εκμεταλλευομένους στην φτώχεια.

Λοιπόν, δεν πρέπει ούτε να χαιρόμαστε ούτε να θλιβόμαστε αυτό το πολλοστό εκλογικό επεισόδιο. Η δύναμη των εργαζομένων δεν είναι στις κάλπες, αλλά στην καθημερινή ζωή, στο εργατικό χώρο τους και στις λαϊκές γειτονιές. Η μοίρα τους δεν εξαρτάται από τα εκλογικά αποτελέσματα, αλλά από την ικανότητά τους να παλέψουν συλλογικά με τα ταξικά τους όπλα, δηλαδή τις απεργίες και τις διαδηλώσεις.

Ως μεμονωμένα άτομα η ακόμα και στο επίπεδο μεμονωμένων επιχειρήσεων, οι εργαζόμενοι δεν είναι αρκετά δυνατοί για να αντιμετωπίσουν την εξουσία του μεγάλου κεφαλαίου. Όλοι μαζί είναι μια αήττητη δύναμη.

Αλλά μπορούν να παλέψουν αποτελεσματικά μόνο αν απορρίψουν κάθε αυταπάτη για τους πολιτικούς της αστικής τάξης και αν γνωρίσουν ξεκάθαρα ποιοι είναι οι εχθροί τους, ακόμη και όταν αυτοί μεταμφιέζονται σε ψεύτικους φίλους. Από αυτήν ακριβώς την συνειδητοποίηση των εργαζομένων εξαρτάται η ικανότητά τους να αμύνονται ενάντια στις επιθέσεις της μεγαλοαστικής τάξης και να τερματίσουν την κυριαρχία του κεφαλαίου.

Lutte ouvrière - 14/12/2015

(1) Ο Εστροσί και ο Μπερτράν είναι δυο πολύ αντιδραστικοί πολιτικοί του κόμματος του Σαρκοζί.